Unia Rdzennych Suwerenów: Wolność, Prawo Naturalne, Tożsamość

Korzyści z członkostwa w URS oraz podstawy prawne:

1. Wsparcie prawne i rozwój:

Członkowie Unii Rdzennych Suwerenów ( URS) mają możliwość pełnego wsparcia w zakresie ochrony praw człowieka, w tym prawa do życia w wolności, bezpieczeństwie oraz możliwości kontrolowania władzy publicznej przez naród. Podstawy tego wsparcia znajdują się w przepisach prawa krajowego i międzynarodowego, które stanowią gwarancję nienaruszalności praw człowieka, a także zapewniają, że naród sprawuje władzę i ma prawo ją kontrolować.

Prawo krajowe:

• Konstytucja RP — Art. 30: Przyrodzona i niezbywalna godność człowieka jest źródłem wszelkich praw i wolności. Godność ta stanowi fundament dla ochrony wolności jednostki i nienaruszalności jej praw w systemie prawnym. Wszelkie działania naruszające tę godność są niezgodne z Konstytucją.

• Konstytucja RP — Art. 31 ust. 1: Wolność człowieka podlega ochronie prawnej, co oznacza, że jakiekolwiek ograniczenia wolności muszą być uzasadnione i poddane szczególnej kontroli, zarówno w procedurach administracyjnych, jak i sądowych.

• Konstytucja RP — Art. 32: Zasada równości i niedyskryminacji. Wszyscy obywatele mają równe prawa i są równi wobec prawa, niezależnie od pochodzenia, religii, przekonań czy statusu społecznego. W ten sposób wszelkie formy dyskryminacji są zakazane, co stanowi podstawę ochrony praw człowieka i wolności dla wszystkich obywateli, w tym członków URS.

• Konstytucja RP — Art. 41 ust. 1: Gwarantuje nienaruszalność osobistą i ochronę wolności osobistej każdej osoby. Jakiekolwiek pozbawienie wolności lub ograniczenie swobody musi być zgodne z prawem i może nastąpić tylko na podstawie wyroku sądu lub innych przepisów prawa.

• Konstytucja RP — Art. 4: Zasada suwerenności narodu. Naród sprawuje władzę w Rzeczypospolitej Polskiej bezpośrednio lub przez swoich przedstawicieli. Oznacza to, że naród ma prawo do udziału w procesach decyzyjnych i kontrolowania władzy, w tym poprzez uczestnictwo w wyborach, referendach, inicjatywach ustawodawczych oraz korzystanie z prawa do wyrażania opinii.

• Konstytucja RP — Art. 2: Zasada demokratycznego państwa prawnego. Państwo zobowiązane jest działać na podstawie prawa i zgodnie z jego normami, a wszelkie działania władzy publicznej muszą być poddane kontroli ze strony obywateli. Oznacza to, że naród ma prawo do monitorowania, kontrolowania oraz, w razie potrzeby, rozliczania władzy publicznej.

• Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2004 r. (sygn. akt II KK 176/03): W wyroku tym Sąd Najwyższy podkreślił, że wolność jednostki jest jednym z najważniejszych praw, które podlega szczególnej ochronie w demokratycznym państwie prawa. Ochrona ta obejmuje prawo do niezakłóconego życia w wolności, z poszanowaniem godności człowieka.

• Ustawa z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym: Chroni prawo mniejszości do życia w zgodzie z własnymi tradycjami i kulturą, co obejmuje prawo do autonomii w zakresie kulturalnym, społecznym, a także politycznym, zgodnie z przepisami prawa.

Podstawy prawne międzynarodowe:

• Powszechna Deklaracja Praw Człowieka (1948):

Art. 3: Każdy człowiek ma prawo do życia, wolności i bezpieczeństwa osobistego. Dokument ten stanowi fundamentalną podstawę ochrony praw człowieka na całym świecie, zapewniając każdemu człowiekowi, w tym członkom URS, prawo do wolnego życia i korzystania z ochrony prawnej.

Art. 21: Gwarantuje prawo każdej osoby do udziału w rządzeniu własnym krajem, bezpośrednio lub za pośrednictwem wybranych przedstawicieli. Zapewnia to prawo narodu do kontrolowania władzy publicznej i udziału w procesach decyzyjnych.

• Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych (MPPOiP, 1966):

Art. 9: Każda osoba ma prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego. Nikt nie może być pozbawiony wolności inaczej niż na podstawie przepisów prawa. Pakt ten gwarantuje ochronę przed arbitralnym pozbawieniem wolności, co ma fundamentalne znaczenie dla obrony praw człowieka.

Art. 25: Zapewnia prawo do uczestnictwa w życiu publicznym, w tym do wybierania i bycia wybieranym do organów władzy publicznej oraz do pełnienia funkcji publicznych. To prawo wzmacnia zasadę, że naród sprawuje władzę i może kontrolować działania władzy publicznej.

• Europejska Konwencja Praw Człowieka (EKPC):

Art. 5: Każdy ma prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego. Prawo to obejmuje ochronę przed bezprawnym zatrzymaniem oraz gwarantuje prawo do sprawiedliwego procesu.

Art. 10: Zapewnia wolność wyrażania opinii, co obejmuje prawo do nieskrępowanego wyrażania przekonań oraz do swobodnego dostępu do informacji publicznej. Prawo to jest istotne dla kontroli władzy publicznej przez naród.

• Międzynarodowa Konwencja o Eliminacji Wszelkich Form Dyskryminacji Rasowej (1965): Zobowiązuje państwa do eliminacji wszelkich form dyskryminacji, w tym dyskryminacji ze względu na pochodzenie etniczne czy przynależność narodową. Konwencja chroni mniejszości narodowe, w tym członków URS, przed dyskryminacją w dostępie do wolności, praw publicznych i uczestnictwa w życiu politycznym.

• Konwencja Ramowa Rady Europy o Ochronie Mniejszości Narodowych (1995): Konwencja ta chroni prawa mniejszości narodowych, w tym prawo do zachowania swojej tożsamości, języka, religii i tradycji. Stanowi to podstawę prawną do wsparcia praw człowieka, wolności i autonomii dla członków URS jako mniejszości etnicznej.

• Karta Praw Podstawowych Unii Europejskiej (2000):

Art. 6: Zapewnia każdemu prawo do wolności i bezpieczeństwa.

Art. 12: Gwarantuje wolność zgromadzeń i stowarzyszania się, co umożliwia obywatelom organizowanie się w grupy, w tym grupy polityczne, ekonomiczne i społeczne, mające na celu kontrolowanie działań władzy publicznej.

• Deklaracja ONZ o Prawach Ludności Rdzennej (2007):

Art. 4: Gwarantuje rdzennej ludności prawo do autonomii lub samorządu w sprawach dotyczących ich wewnętrznych i lokalnych spraw, w tym prawo do korzystania z własnych systemów prawnych, ekonomicznych i społecznych.

Art. 20: Ludność rdzenna ma prawo do rozwijania i kontrolowania swoich systemów politycznych, prawnych i gospodarczych. Oznacza to, że wspólnoty takie jak URS mogą organizować swoje struktury i działania w sposób autonomiczny, z pełnym poszanowaniem prawa międzynarodowego.

2. Ochrona wolności wyznania i obrządków:

URS kładzie szczególny nacisk na ochronę wolności wyznania i praktyk religijnych, opartych na tradycji rdzennych Słowian, zarówno na poziomie indywidualnym, jak i wspólnotowym, Podstawy prawne w tym zakresie obejmują:

Konstytucja RP — Art. 53 ust. 1-2 (wolność sumienia i religii, obejmująca wolność wyznawania lub przyjmowania religii oraz uzewnętrzniania jej indywidualnie lub wspólnie z innymi).

Art. 25 ust. 2 Konstytucji RP — zasada równouprawnienia Kościołów i związków wyznaniowych, która zobowiązuje państwo do zachowania bezstronności w sprawach religijnych i światopoglądowych.

Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2010 r. (sygn. akt III KK 103/10): W tym wyroku Sąd Najwyższy potwierdził prawo mniejszości narodowych i etnicznych do ochrony ich tradycji oraz odrębności kulturowej. To orzeczenie wzmacnia prawo do tworzenia autonomicznych struktur organizacyjnych i instytucji, które mogą działać niezależnie od struktur państwowych.

Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2012 r. (sygn. akt I CSK 462/11), który potwierdza, że wolność wyznania obejmuje także prawo do życia zgodnie z zasadami swojego wyznania oraz jego publiczne manifestowanie.

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 2 kwietnia 2003 r. (sygn. akt K 13/02): Trybunał stwierdził, że wolność religijna obejmuje prawo do tworzenia struktur organizacyjnych przez wspólnoty wyznaniowe oraz prawo do prowadzenia działalności religijnej na zasadzie autonomii.

Międzynarodowe przepisy: Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych (Art. 18) oraz Europejska Konwencja Praw Człowieka (Art. 9), które gwarantują wolność religii i sumienia oraz prawo do publicznego manifestowania swojej wiary.

Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w sprawie Kokkinakis przeciwko Grecji (1993), który stanowi, że wolność religii jest jednym z fundamentów demokratycznego społeczeństwa.

Powszechna Deklaracja Praw Człowieka (1948)-Art. 18: Gwarantuje każdemu człowiekowi prawo do wolności myśli, sumienia i religii, w tym prawo do zmiany religii lub przekonań oraz wolność do wyrażania religii w formie praktyk, nauczania, kultu i przestrzegania. Słowiańskie wspólnoty religijne mają prawo do organizowania swojej działalności wyznaniowej na mocy tego artykułu.

Europejska Konwencja Praw Człowieka (EKPC), Art. 9: Gwarantuje każdemu prawo do wolności myśli, sumienia i wyznania, w tym do wyrażania swojej religii indywidualnie i zbiorowo, w praktykach, nauczaniu, kultu i obrzędach. Oznacza to, że wspólnoty religijne, w tym słowiańskie grupy wyznaniowe, mają pełną swobodę w prowadzeniu działalności wyznaniowej.

Karta Praw Podstawowych Unii Europejskiej (2000), Art. 10: Zapewnia prawo do wolności myśli, sumienia i religii, co obejmuje prawo do zmiany religii oraz wyrażania religii indywidualnie lub w grupie, zarówno publicznie, jak i prywatnie. Wspólnoty rdzennych Słowian mają więc prawo do tworzenia autonomicznych struktur religijnych.

Konwencja Ramowa Rady Europy o Ochronie Mniejszości Narodowych (1995): Zawiera postanowienia chroniące prawo mniejszości do zachowania i rozwijania swojej tożsamości, w tym tradycji religijnych i kulturowych. Oznacza to, że wspólnoty rdzennej ludności słowiańskiej mogą tworzyć autonomiczne instytucje, które działają na rzecz zachowania ich systemów duchowych i religijnych.

Deklaracja o Eliminacji Wszelkich Form Nietolerancji i Dyskryminacji ze Względu na Religie lub Przekonania (1981): Podkreśla prawo do wolności wyznania i przekonań oraz obowiązek państw do zapewnienia ochrony dla wspólnot religijnych, niezależnie od ich tradycji. Rdzenna ludność słowiańska ma zatem prawo do praktykowania swojej tradycyjnej duchowości i organizowania struktur religijnych na równi z innymi grupami wyznaniowymi.

Konwencja nr 169 Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP): Zobowiązuje państwa do respektowania prawa rdzennych ludów do organizowania swoich własnych systemów społecznych, kulturowych i religijnych. To prawo umożliwia tworzenie autonomii wyznaniowej i duchowej, a także chroni prawo do praktykowania tradycyjnych religii ludności rdzennej.

3. Ochrona praw rdzennej ludności Słowian:

URS (Unia Rodów Słowiańskich) kładzie szczególny nacisk na ochronę praw rdzennej ludności, w tym słowiańskiej ludności na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, Europy i Azji. Dąży także do zapewnienia autonomii w sferach prawnych, politycznych, ekonomicznych oraz wyznaniowych, opierając się na szeregu krajowych i międzynarodowych przepisów, które chronią prawa człowieka, autonomię wyznaniową oraz prawo do samostanowienia. Poniżej przedstawione są kluczowe podstawy prawne:

• Konstytucja RP — Art. 15 ust. 1: Przewiduje zasadę decentralizacji władzy publicznej. Decentralizacja umożliwia tworzenie jednostek samorządowych oraz autonomicznych, które mogą zarządzać swoimi sprawami lokalnymi i regionalnymi. Mniejszości mogą zatem dążyć do tworzenia struktur samorządowych w celu lepszej reprezentacji swoich interesów.

• Konstytucja RP — Art. 35: Gwarantuje mniejszościom narodowym i etnicznym prawo do zachowania i rozwijania swojej tożsamości, tradycji, kultury oraz języka. Ten artykuł konstytucji daje rdzennym grupom, takim jak Słowianie, możliwość tworzenia własnych instytucji kulturalnych i społecznych, które mogą obejmować również organizacje wyznaniowe.

• Ustawa z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym: Zapewnia ochronę prawną dla mniejszości narodowych i etnicznych, w tym ich prawa do posługiwania się własnym językiem oraz do rozwijania tradycji i kultury.

• Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 2 kwietnia 2003 r. (sygn. akt K 13/02): Trybunał stwierdził, że wolność religijna obejmuje prawo do tworzenia struktur organizacyjnych przez wspólnoty wyznaniowe oraz prawo do prowadzenia działalności religijnej na zasadzie autonomii, o ile nie narusza to porządku publicznego i praw innych osób.

• Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2010 r. (sygn. akt III KK 103/10): W tym wyroku Sąd Najwyższy potwierdził prawo mniejszości narodowych i etnicznych do ochrony ich tradycji oraz odrębności kulturowej. To orzeczenie wzmacnia prawo do tworzenia autonomicznych struktur organizacyjnych i instytucji, które mogą działać niezależnie od struktur państwowych.

• Powszechna Deklaracja Praw Człowieka (1948)-Art. 20: Gwarantuje prawo do pokojowego zrzeszania się. Oznacza to, że wspólnoty rdzenne mogą organizować swoje instytucje zarówno w celach kulturowych, jak i religijnych, bez ingerencji ze strony państwa.

• Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych (MPPOiP), Art. 27: Zobowiązuje państwa do ochrony praw mniejszości etnicznych, religijnych i językowych, co obejmuje prawo do prowadzenia własnych praktyk kulturowych i językowych. Rdzenna ludność słowiańska może zatem organizować swoje wspólnoty w ramach szerszego prawa do samostanowienia.

• Deklaracja ONZ o Prawach Ludności Rdzennej (2007):

Art. 12: Gwarantuje ludności rdzennej prawo do manifestowania, praktykowania, rozwijania i nauczania swoich tradycji religijnych, obrzędów, zwyczajów i kultu. Daje to pełną podstawę dla autonomii w ramach rdzennej społeczności słowiańskiej.

Art. 13: Zobowiązuje państwa do ochrony kultury, tradycji i języka rdzennych ludów.

4. Posługiwanie się zalegalizowanymi dokumentami wydawanymi przez URS:

Członkowie Unii Rdzennych Suwerenów (URS) mogą skutecznie posługiwać się zalegalizowanymi dokumentami, które są uznawane w kraju i za granicą. Podstawą prawną umożliwiającą wydawanie oraz posługiwanie się takimi dokumentami przez rdzenną ludność słowiańską jest szereg przepisów prawa krajowego oraz międzynarodowego, które podkreślają prawo do suwerenności, autonomii kulturowej oraz uznawania dokumentów urzędowych. Oto główne podstawy prawne:

• Konstytucja RP — Art. 78: Każdy ma prawo do odwołania się od decyzji i dokumentów administracyjnych, co oznacza, że każdy dokument urzędowy, w tym wydany przez organy administracyjne lub quasi-autonomiczne, takie jak wspólnoty rdzenne, musi podlegać odpowiednim procedurom prawnym, w tym możliwości odwołania. Umożliwia to również uznawanie dokumentów wydawanych przez organy inne niż państwowe, o ile te dokumenty spełniają wymogi prawne.

• Konstytucja RP — Art. 32: Zasada równości wobec prawa zapewnia, że wszyscy obywatele mają równe prawa, w tym do tworzenia autonomicznych dokumentów i podejmowania działań na rzecz ochrony tożsamości i dziedzictwa kulturowego. W ten sposób rdzennym społecznościom przysługuje prawo do korzystania z własnych systemów identyfikacji i dokumentacji.

• Ustawa z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym: Ustawa ta gwarantuje mniejszościom narodowym i etnicznym prawo do pielęgnowania swojej tożsamości kulturowej, w tym prawo do używania własnych symboli, języka oraz do wydawania dokumentów, które mają znaczenie wewnętrzne w ramach wspólnoty. Może to obejmować również dokumenty tożsamości, legitymacje członkowskie oraz inne dokumenty o charakterze kulturowym.

• Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2020 r. (sygn. akt I NSK 3/19): W wyroku tym Sąd Najwyższy potwierdził ważność i skuteczność dokumentów wydawanych przez organy krajowe oraz ich uznawanie w obrocie międzynarodowym, co oznacza, że dokumenty, które przeszły odpowiednie procedury legalizacyjne, mogą być uznawane na równi z dokumentami wydawanymi przez organy administracyjne państwowe.

• Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. — Kodeks postępowania cywilnego (kpc): Ustawa ta przewiduje procedurę uznawania zagranicznych dokumentów, które przeszły legalizację. Procedury te mogą być stosowane także do dokumentów wydawanych przez organizacje rdzennych ludów, o ile spełniają one odpowiednie standardy prawne.

• Konwencja Haska z 1961 roku dotycząca zniesienia wymogu legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych (tzw. Konwencja Apostille): Konwencja ta umożliwia uproszczenie procesu uznawania dokumentów urzędowych między państwami, które są jej stronami. Dokumenty zalegalizowane na podstawie tej konwencji mogą być uznawane bez potrzeby dodatkowej legalizacji w państwach-stronach. Dotyczy to również dokumentów wydawanych przez wspólnoty rdzenne, pod warunkiem, że posiadają one status organu urzędowego w swoim zakresie.

• wewnętrzne znaczenie dla tych społeczności. Państwa są zobowiązane do wspierania autonomii rdzennych ludów, także w zakresie prawnym.

• Europejska Konwencja Praw Człowieka (EKPC), w szczególności Art. 8: Gwarantuje prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, co obejmuje także autonomię w tworzeniu i używaniu dokumentów związanych z tożsamością kulturową i narodową, pod warunkiem, że nie naruszają one praw innych osób i porządku publicznego.

• Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych (MPPOiP), Art. 27: Gwarantuje prawo mniejszości etnicznych i religijnych do zachowania swojej tożsamości kulturowej, co może obejmować prawo do tworzenia i posługiwania się własnymi dokumentami o charakterze urzędowym wewnątrz swoich społeczności.

5. Swoboda prowadzenia działalności gospodarczej:

Konwencja Wiedeńska o prawie traktatów (1969): Reguluje międzynarodowe zobowiązania w zakresie uznawania dokumentów między państwami oraz traktuje o zasadach, na podstawie których państwa oraz inne podmioty prawa międzynarodowego mogą tworzyć umowy i dokumenty o międzynarodowej mocy prawnej. Zapewnia to ramy prawne, w których mogą funkcjonować dokumenty wydawane przez rdzenne społeczności, szczególnie jeśli są one uznawane przez systemy prawne państw, w których funkcjonują.

• Deklaracja ONZ o prawach ludów tubylczych (2007): Deklaracja ta podkreśla prawo rdzennych ludów do samostanowienia, co obejmuje również prawo do tworzenia i używania własnych dokumentów tożsamości oraz dokumentów administracyjnych. Dokumenty te powinny być uznawane przez państwa, o ile nie są sprzeczne z zasadami porządku publicznego i nie naruszają praw innych osób. Artykuł 4 Deklaracji mówi o autonomii i samostanowieniu rdzennych ludów, w tym w sferze dokumentacyjnej.

• Konwencja Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) nr 169 dotycząca ludów tubylczych i plemiennych (1989): Konwencja ta zobowiązuje państwa do uznawania praw ludów rdzennej do samodzielnego zarządzania swoimi sprawami, w tym wydawania i używania dokumentów, które mają

Członkowie URS mają możliwość prowadzenia działalności gospodarczej jako osoby naturalne wyłączone z jurysdykcji korporacyjnej, zgodnie z:

Konstytucja RP — Art. 22 (wolność działalności gospodarczej).

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 kwietnia 1998 r. (sygn. akt K 10/97), który podkreśla, że ograniczenia w prowadzeniu działalności gospodarczej muszą mieć podstawy prawne i nie mogą nadmiernie ograniczać wolności jednostki.

Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych (1966) — prawo do swobodnego prowadzenia działalności gospodarczej (Art. 6, Art. 15).

6. Kultywowanie wiedzy o kulturze i tradycji Słowian:

URS wspiera członków w rozwijaniu wiedzy na temat słowiańskiej kultury i tradycji, co znajduje odzwierciedlenie w:

Konstytucja RP — Art. 6 ust. 1 (ochrona dziedzictwa narodowego).

Ustawa o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami z dnia 23 lipca 2003 r. — zapewnia ochronę dziedzictwa narodowego, w tym niematerialnego dziedzictwa kulturowego.

Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2013 r. (sygn. akt II CSK 394/12), który podkreśla konieczność ochrony dziedzictwa kulturowego jako elementu tożsamości narodowej.

Konwencja UNESCO w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego (2003).

7. Specjalne rozwiązania prawne dla członków URS:

Członkowie URS mają dostęp do unikalnych rozwiązań prawnych, które oferują większą niezależność prawną i suwerenność, opartą na:

Konstytucja RP — Art. 2 (zasada demokratycznego państwa prawa), który potwierdza, że wszelkie działania organów państwowych muszą być zgodne z zasadami praworządności.

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 marca 1993 r. (sygn. akt K 11/92), który stwierdza, że suwerenność w działaniach prawnych i gospodarczych musi być respektowana, jeśli jest zgodna z przepisami krajowymi i międzynarodowymi.

Karta Narodów Zjednoczonych (1945), Art. 1, ust. 2: Jednym z podstawowych celów ONZ jest rozwijanie przyjaznych stosunków między narodami, opartych na zasadzie równości praw i samostanowienia narodów. Prawo do samostanowienia obejmuje nie tylko niezależność polityczną, ale również suwerenność prawną, umożliwiającą członkom URS realizację własnych, niezależnych działań prawnych w zgodzie z międzynarodowymi standardami.

Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych (MPPOiP), Art. 1: Dokument ten gwarantuje wszystkim narodom prawo do samostanowienia. W kontekście prawnym oznacza to, że członkowie społeczności mają prawo decydować o swoim statusie politycznym oraz swobodnie kształtować swoją politykę prawną i gospodarczą, o ile jest to zgodne z obowiązującym prawem międzynarodowym. Suwerenność jednostki i wspólnoty w tej dziedzinie jest fundamentalnym elementem międzynarodowego porządku prawnego.

Deklaracja o Przyznaniu Niepodległości Krajom i Narodom Kolonialnym (1960): Zawarta w Rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 1514, deklaracja ta uznaje prawo wszystkich narodów do suwerenności i niezależności. Choć dokument odnosi się głównie do dekolonizacji, zasady te mają zastosowanie również w kontekście jednostek i wspólnot, które dążą do większej niezależności prawnej i gospodarczej.

Deklaracja z Algieru o Prawach Narodów (1976): Ten dokument podkreśla prawo narodów do suwerenności i niezależności, w tym także w sferze gospodarczej i prawnej. Choć nie jest to dokument wiążący prawnie, jego zasady odzwierciedlają rosnące uznanie międzynarodowej wspólnoty dla suwerenności w różnych sferach życia społecznego i gospodarczego.

Europejska Konwencja Praw Człowieka (EKPC), Art. 11: Gwarantuje prawo do zrzeszania się, co obejmuje również prawo jednostek i grup do organizowania się w sposób niezależny od ingerencji państwowej. To prawo, w połączeniu z prawem do swobodnego wyrażania poglądów i prowadzenia działań zgodnych z prawem, wspiera ideę autonomii i suwerenności w działaniach prawnych członków URS.

Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych (MPPGSiK), Art. 1: Podobnie jak MPPOiP, Pakt ten uznaje prawo narodów do samostanowienia, podkreślając również ich prawo do swobodnego decydowania o swoich zasobach naturalnych i gospodarce. To prawo do suwerenności gospodarczej i prawnej zapewnia większą niezależność w podejmowaniu decyzji przez członków URS w kontekście działań ekonomicznych.

8. Ochrona dzieci i młodzieży:

URS oferuje wsparcie prawne w zakresie ochrony praw dzieci i młodzieży, zgodnie z:

Konstytucja RP — Art. 72 (prawo dziecka do ochrony przez państwo) oraz Art. 70 (prawo do edukacji).

Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2021 r. (sygn. akt III CSKP 16/20), w którym podkreślono, że ochrona praw dziecka jest fundamentalnym obowiązkiem państwa, a jakiekolwiek naruszenie tych praw może prowadzić do interwencji sądowej.

Konwencja o Prawach Dziecka (1989): Stanowi ona, że dziecko ma prawo do ochrony przed wszelkimi formami dyskryminacji, przemocy i wyzysku, a także do korzystania z opieki zdrowotnej, edukacji oraz odpowiednich warunków do rozwoju fizycznego, umysłowego i emocjonalnego. Konwencja określa, że nadrzędnym celem wszystkich działań podejmowanych wobec dzieci powinno być ich dobro (zasada dobra dziecka).

Protokół Fakultatywny do Konwencji o Prawach Dziecka dotyczący sprzedaży dzieci, dziecięcej prostytucji i dziecięcej pornografii (2000): Podkreśla on międzynarodową odpowiedzialność za zapobieganie wykorzystywaniu dzieci i ochronę ich praw w obszarze handlu ludźmi, wyzysku seksualnego oraz innych form naruszania ich praw.

Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych (MPPOiP), Art. 24: Pakt ten gwarantuje każdemu dziecku prawo do ochrony przez państwo bez dyskryminacji na podstawie rasy, płci, pochodzenia, czy statusu społecznego. Państwa-strony mają obowiązek podejmować kroki na rzecz ochrony dzieci przed wszelkimi formami nadużyć.

Europejska Konwencja Praw Człowieka (EKPC), Art. 8: Zobowiązuje państwa do ochrony prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, co obejmuje także obowiązek zapewnienia dzieciom warunków życia zgodnych z ich potrzebami. Wszelkie działania, które prowadzą do ingerencji w życie rodzinne lub naruszają interesy dzieci, mogą być przedmiotem skarg do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

Deklaracja Genewska Praw Dziecka (1924): Choć starsza, deklaracja ta była jednym z pierwszych dokumentów, który podkreślił, że dzieci, ze względu na swoją bezbronność, zasługują na specjalną ochronę prawną i międzynarodową.

9. Edukacja niezależna od jurysdykcji korporacyjnej:

URS umożliwia dostęp do alternatywnych rozwiązań edukacyjnych, które są częściowo lub całkowicie wyłączone spod tradycyjnej jurysdykcji, zgodnie z:

• Konstytucja RP — Art. 70 ust. 3: Każdy ma prawo do zakładania i prowadzenia szkół prywatnych oraz innych placówek edukacyjnych. Przepis ten gwarantuje swobodę w tworzeniu alternatywnych form edukacji, które mogą funkcjonować obok systemu państwowego.

• Ustawa Prawo oświatowe z dnia 14 grudnia 2016 r.: Ustawa gwarantuje swobodę prowadzenia placówek edukacyjnych, które mogą realizować własne programy nauczania. Pozwala to na rozwój innowacyjnych metod nauczania i alternatywnych systemów edukacyjnych.

• Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 maja 2004 r. (sygn. akt K 48/03): Trybunał stwierdził, że państwo ma obowiązek wspierać alternatywne formy edukacji, o ile są one zgodne z zasadami konstytucyjnymi, w tym z zasadą równości, dostępności i zapewnienia odpowiednich standardów edukacyjnych.

• Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych (MPPGSiK), Art. 13: Pakt ten gwarantuje prawo do edukacji, która musi być skierowana na pełny rozwój ludzkiej osobowości i poczucie jej godności, a także wzmacniać szacunek dla praw człowieka i wolności podstawowych. Umożliwia to rozwój alternatywnych form edukacji, które są zgodne z tymi celami, nawet jeśli różnią się od tradycyjnych systemów edukacyjnych.

• Konwencja o Prawach Dziecka (1989), Art. 29: Konwencja stanowi, że edukacja powinna być ukierunkowana na rozwój osobowości, talentów i zdolności umysłowych i fizycznych dziecka w pełnym zakresie. Państwa mają obowiązek zapewniać różnorodne formy edukacji, w tym systemy alternatywne, pod warunkiem, że wspierają one dobro dziecka i przestrzegają standardów określonych przez prawo międzynarodowe.

• Deklaracja Praw Człowieka ONZ (1948), Art. 26: Każdy ma prawo do nauki. Rodzice mają prawo pierwszeństwa w wyborze rodzaju nauczania, które ma być zapewnione ich dzieciom. Przepis ten daje podstawę prawną do uznawania i wspierania alternatywnych form edukacji, które mogą być wybierane przez rodziców w miejsce systemu państwowego.

• Rekomendacje UNESCO dotyczące edukacji dla wszystkich: Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO) podkreśla w swoich rekomendacjach znaczenie różnorodności w edukacji oraz promowanie innowacyjnych form nauczania, które odpowiadają na lokalne potrzeby i konteksty kulturowe. UNESCO popiera różnorodność metod edukacyjnych, w tym systemy alternatywne, które zapewniają wysoką jakość edukacji.

• Deklaracja Bolońska (1999): Choć głównie dotycząca szkolnictwa wyższego, deklaracja ta promuje mobilność edukacyjną, uznawanie dyplomów i różnorodność programów nauczania, co może być odczytywane jako wsparcie dla alternatywnych ścieżek edukacyjnych, które są wyłączone spod tradycyjnej jurysdykcji.

10. Wsparcie w uzdrawianiu fizycznym i duchowym:

Członkowie URS mogą korzystać z tradycyjnych słowiańskich metod uzdrawiania, w oparciu o następujące przepisy prawa krajowego i międzynarodowego:

• Konstytucja RP — Art. 68: Każdy ma prawo do ochrony zdrowia, a władze publiczne są zobowiązane do zapewnienia obywatelom równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej. Przepis ten obejmuje także dostęp do metod alternatywnych, jeśli nie są one sprzeczne z prawem.

• Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych: Ustawa ta przewiduje możliwość korzystania z metod alternatywnych, pod warunkiem, że pacjent zostanie o nich odpowiednio poinformowany i wyrazi na nie zgodę.

• Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2007 r. (sygn. akt II CSK 259/07): Sąd potwierdził, że prawo do opieki zdrowotnej obejmuje także korzystanie z alternatywnych metod leczenia, pod warunkiem że są one zgodne z zasadami prawa i etyki zawodowej.

• Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych (MPPGSiK), Art. 12: Każdy człowiek ma prawo do najwyższego osiągalnego poziomu zdrowia fizycznego i psychicznego. Państwa zobowiązane są do zapewnienia dostępności do metod leczenia, w tym tych pochodzących z tradycyjnych systemów medycyny, o ile nie naruszają one zdrowia publicznego i zasad etycznych.

• Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Godności Istoty Ludzkiej wobec Zastosowań Biologii i Medycyny (Konwencja Bioetyczna), Art. 3: Każda interwencja medyczna, w tym stosowanie metod tradycyjnych, musi być przeprowadzana z poszanowaniem człowieka, jego godności i praw. Oznacza to, że metody alternatywne mogą być stosowane, o ile nie naruszają podstawowych praw pacjenta.

• Deklaracja z Alma-Aty (1978): Dokument przyjęty przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) promuje zapewnienie dostępu do systemów opieki zdrowotnej, które uwzględniają tradycyjne metody leczenia. WHO uznaje tradycyjną medycynę za ważny element systemów ochrony zdrowia, podkreślając jednocześnie konieczność jej integracji z systemem medycyny konwencjonalnej.

• Deklaracja z Pekinu (2008) dotycząca medycyny tradycyjnej: WHO w tej deklaracji wzywa państwa członkowskie do promowania i regulacji praktyk związanych z medycyną tradycyjną, zapewniając pacjentom dostęp do bezpiecznych i skutecznych metod leczenia.

Dołącz do Unii Rdzennych Suwerenów i stań się częścią wspólnoty, która broni praw człowieka, promuje suwerenność oraz pielęgnuje bogate dziedzictwo kulturowe Słowian. Wspólnie działamy na rzecz wolności, równości i ochrony praw każdego człowieka !

W celu dołączenia lub uzyskania więcej informacji prosimy o wypełnienie na górze strony formularza.

Imię:
Twój e-mail:		Numer telefonu
Temat
Wiadomość: