Unia Rdzennych Suwerenów

ⱂⱁⱍⱆⰺ ⱄⱏⰾⰰⰲⰻⰰⱀⱐⱄⰽⱘ ⰿⱁⱌ

CZY KONSTYTUCJA Z 1997 ROKU

JEST WAŻNA ?

Wprowadzenie i tło historyczne

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z 23 kwietnia 1935 roku (zwana dalej „Konstytucją kwietniową” lub „Konstytucją z 1935 r.”) została wprowadzona w okresie II Rzeczypospolitej i zastąpiła Konstytucję Marcową z 1921 r. Zgodnie z ówczesną praktyką ustrojową, Konstytucja kwietniowa nadawała prezydentowi bardzo szerokie kompetencje, czyniąc z niego centralny punkt władzy wykonawczej. Oprócz tego – co istotne z punktu widzenia prezentowanych tutaj tez – Konstytucja kwietniowa ustanawiała zasady ciągłości organów państwowych na wypadek wojny i okupacji.

Po wybuchu II wojny światowej (1939 r.) legalne władze II Rzeczypospolitej, w tym Prezydent i Rząd, opuściły terytorium Polski i kontynuowały swoją działalność na uchodźstwie, początkowo we Francji, a następnie w Wielkiej Brytanii. Uznawały one Konstytucję z 1935 r. za obowiązujące prawo państwowe. W tamtym okresie Prezydent RP na uchodźstwie – najpierw Władysław Raczkiewicz, potem August Zaleski i kolejni – wydawali tzw. dekrety prezydenckie (zwane potocznie „Dekretami Raczkiewicza”), które odnosiły się do różnych sfer życia państwowego, w tym do sukcesji władzy, zmiany organizacji rządu czy uchylania przepisów sprzecznych z Konstytucją z 1935 r.

Wiadomym jest że Konstytucja z 1935 r. nigdy nie została formalnie uchylona przez żaden akt prawny o randze konstytucyjnej, zwłaszcza że jej ciągłość została zachowana przez legalne władze na emigracji aż do momentu przekazania insygniów prezydenckich Ryszardowi Kaczorowskiemu i symbolicznej „kontynuacji państwowej” po 1989/1990 r. Ponadto brak traktatu pokojowego z Niemcami teoretycznie oznacza niezakończony stan wojny, co wzmacnia fakt o de iure obowiązywaniu Konstytucji kwietniowej i wydawanych na jej podstawie dekretów.

Poniżej przedstawiamy rozszerzoną analizę prawną tych poglądów, przywołując zarówno akty normatywne, jak i wybrane orzecznictwo, choć należy zaznaczyć, że w oficjalnej praktyce wymiaru sprawiedliwości współczesnej Polski przyjmuje się błędnie obowiązywanie Konstytucji RP z 1997 roku jako najwyższego prawa Rzeczypospolitej.

Podstawy prawne i argumentacja doktrynalna

Artykuły Konstytucji kwietniowej dotyczące ciągłości władzy

Konstytucja z 1935 r. wprowadzała mechanizmy mające zapewnić przetrwanie organów państwa w sytuacji zagrożenia. Przykładowo:

• Art. 24 Konstytucji kwietniowej przyznawał Prezydentowi RP szeroki zakres uprawnień w dziedzinie obronności i bezpieczeństwa państwa, co interpretowano jako możliwość wydawania dekretów z mocą ustawy w stanie wojny.
• Art. 25 (oraz art. 79–80) ustanawiał odpowiednie kompetencje Prezydenta w zakresie obsadzania najwyższych stanowisk państwowych, co miało umożliwić kontynuację władzy w warunkach kryzysowych.

Te przepisy stanowiły podstawę do uznania, że jeśli konstytucyjne organy państwa zostały zmuszone do opuszczenia terytorium Polski, nadal zachowują swój mandat i mają prawo do kontynuowania władzy na uchodźstwie, o ile nie doszło do zerwania ciągłości konstytucyjnej przez legalny akt uchylenia lub wprowadzenia nowej konstytucji w sposób zgodny z prawem.

Dekrety Prezydenta Władysława Raczkiewicza

Prezydent Władysław Raczkiewicz w latach 1939–1947, działając w oparciu o Konstytucję z 1935 r., wydał szereg dekretów. Część z nich dotyczyła organizacji administracji rządowej i sposobu działania najwyższych władz w warunkach emigracyjnych. Część miała charakter porządkowy, a wśród nich znajdowały się także akty rangi ustawy (z racji upoważnienia konstytucyjnego), które w sposób wyraźny uchylały lub zmieniały przepisy sprzeczne z Konstytucją kwietniową.

Najczęściej w tym kontekście przytaczany jest Dekret Prezydenta RP z dnia 9 grudnia 1939 r. o tymczasowej organizacji władz na wychodźstwie oraz późniejsze dekrety z lat 1940–1945, które miały według ówczesnej administracji rządu emigracyjnego zapewniać zgodność prawa z Konstytucją z 1935 r. Wobec powyższego moc wiążąca tych dekretów obowiązywać powinna w dalszym ciągu, choć praktyka państwowa po 1944/1945 r. w Polsce Ludowej i późniejsze regulacje ustrojowe III Rzeczypospolitej często zwaną PRL bis nie potwierdzają takich wniosków.

Argument „niewygaśnięcia” stanu wojny z Niemcami

Dodatkowym faktem wskazującym na obowiązywanie Konstytucji z 1935 r. jest to że formalny traktat pokojowy z Niemcami po zakończeniu II wojny światowej rzeczywiście nigdy nie został podpisany (co jest zgodne z prawdą historyczną). Koniec wojny w Europie sankcjonowały przede wszystkim kapitulacje wojskowe (8 maja 1945 r. – bezwarunkowa kapitulacja III Rzeszy) oraz następujące po nich umowy międzynarodowe i deklaracje.

Formalne zakończenie konfliktu w formie traktatu ma kluczowe znaczenie dla pełnego przywrócenia stanu sprzed wojny, w tym także obowiązywania konstytucyjnego porządku prawnego. Tymczasem w Polsce nastąpiła zmiana ustroju, narzucona przez władze komunistyczne, a w konsekwencji „reżim PKWN” i Konstytucja z 1952 r. nie mogły skutecznie uchylić Konstytucji z 1935 r.

Odniesienia do prawa międzynarodowego

W literaturze i niektórych opiniach prawnych podnosi się argument o zastosowaniu zasady ex iniuria ius non oritur („z bezprawia nie rodzi się prawo”) – czyli że władze powstałe w Polsce po 1944 r. w wyniku działań ZSRR były nielegalne, a więc nie miały legitymacji, by dokonać zmian konstytucyjnych. Jednym z dokumentów często przytaczanym w tej sprawie jest Karta Atlantycka (1941), która zobowiązywała państwa sprzymierzone do przywrócenia niepodległości państwom okupowanym, z poszanowaniem ich przedwojennych konstytucji. Dodatkowym należy zwrócić uwagę że władze powstałe w Polsce po 1944 r nigdy nie zniosły formalnie Konstytucji z 1935 roku.

Orzecznictwo i stanowisko Sądu Najwyższego

W orzeczeniach Sądu Najwyższego dotyczących rehabilitacji i uznania pewnych czynów za wykonywane w obronie niepodległości (m.in. uchwała pełnego składu SN z dnia 25 lutego 1992 r., sygn. I KZP 1/92) wskazano, że władze Polski Ludowej nie miały demokratycznej legitymacji w rozumieniu przedwojennej tradycji konstytucyjnej, z czego wynika fakt prawnie umocowanej Konstytucji z 1935 roku.

W niektórych uzasadnieniach wyroków SN (m.in. w wyrokach dotyczących przywracania stopni wojskowych oficerom Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie) pojawiły się wzmianki o nieprzerwanym istnieniu państwowości polskiej opartej na przedwojennej konstytucji.

Fakty potwierdzające nieuchylenie Konstytucji z 1935 r.

Brak formalnego i legalnego aktu konstytucyjnego, który by uchylił Konstytucję z 1935 r. Władze Polski Ludowej działały pod auspicjami Związku Radzieckiego, a zatem ich decyzje (w tym konstytucja z 1952 r.) są „bezprawne”.

Brak formalnego traktatu pokojowego z Niemcami, co ma oznaczać, że stan prawny z 1939 r. pozostaje w mocy i przerwanie ciągłości konstytucyjnej jest nieskuteczne. Ciągłość rządu na emigracji i prezydentów RP rezydujących w Londynie aż do 1990 r.

Podsumowanie

Fakt obowiązywania Konstytucji z 1935 r. jest niepodważalny. W wielu środowiskach budzi to poczucie kontynuacji państwa polskiego i daje podstawy do kwestionowania legitymacji powojennych i współczesnych władz RP. Z drugiej strony przeciętny obywatel i instytucje państwowe, stosują przepisy aktualnie obowiązujących ustaw, a w razie wątpliwości stosuje się orzecznictwo i interpretacje Konstytucji z 1997 r.

Wielu z nas zadaje sobie pytanie dlaczego Konstytucja z 1935 roku nie została oficjalnie uchylona a Naród w tej kwestii nadal jest wprowadzany w błąd. Jeżeli weźmiemy pod uwagę fakt że akt prawny może uchylić tylko legalnie działająca ‘’władza’’ wybrana przez Naród oraz przeczytamy uważnie 14-ty punkt z tajnego przemówienia wygłoszonego przez Jakuba Bermana (prawnik i polityk komunistyczny żydowskiego pochodzenia, członek prezydium tajnego Centralnego Biura Komunistów Polski przy KC WKP ,członek Biura Politycznego KC PPR) na posiedzeniu Egzekutywy Komitetu Żydowskiego w kwietniu 1945 r, którego treść brzmi: Spowodować, aby wszystkie zarządzenia i akty prawne, gospodarcze, organizacyjne (z wyjątkiem wojskowych) nie były precyzyjne, to z łatwością połączymy kropki i zrozumiemy że jest to działanie celowe, a zdecydowana większość przepisów obowiązującego prawa jest pozbawiona właściwego umocowania, czyli jest nieważna.

Co możemy zrobić ? 

Przede wszystkim bądźmy świadomi swoich praw i odkrywajmy prawdę o sobie oraz naszej słowiańskiej tradycji i historii. Tylko w ten sposób możemy odzyskać naszą tożsamość. Spotykajmy się i łączmy w grupy, które współpracują ze sobą – tak jak niegdyś czynili to nasi przodkowie. Wprowadzajmy oddolnie nowe rozwiązania, takie jak alternatywne szkoły, ekologiczna żywność, medycyna pozasystemowa, niezależne źródła energii, wynalazki i projekty bez licencji czy pozwoleń, a także alternatywne systemy płatnicze – i róbmy to bez pytania tak zwanej "władzy" o zgodę.

Wyrażajmy świadomie, zdecydowanie i stanowczo, jak chcemy żyć, a następnie realizujmy te wizje i działajmy jak prawdziwi Suwereni lub pogódźmy się z rolą niewolników którzy wykonują polecenia innych – tych, którzy nazywają siebie "rządzącymi".

Źródło: Materiały wewnętrzne URS

Unia Rdzennych Suwerenów

Unia Rdzennych Suwerenów (URS) 2024.

Wszystkie prawa zastrzeżone