Dokumenty i rejestry URS – status, podstawy prawne i ochrona międzynarodowa 

Wszelkiego rodzaju dokumenty wydawane przez Unię Rdzennych Suwerenów (URS), w tym identyfikatory, deklaracje statusowe, oświadczenia oraz rejestry członkowskie i kontraktowe, są prawnie umocowane i opatrzone stosownym uwierzytelnieniem. Dokumenty te zawierają elementy identyfikacyjne zgodne z obowiązującymi normami dokumentacyjnymi, a także — w przypadkach wymagających uznania transgranicznego — są potwierdzane międzynarodową klauzulą Apostille w rozumieniu Konwencji haskiej z dnia 5 października 1961 r. (Dz.U. z 2005 r. Nr 112, poz. 938). 

Dokumenty URS mają zastosowanie wyłącznie do człowieka jako istoty żywej – „persona naturalis”, nie zaś do osoby fizycznej będącej konstruktem prawnym. Traktowanie członka URS jako osoby fizycznej, przypisanej do systemu identyfikacji administracyjnej (np. PESEL, NIP), jest sprzeczne z podstawowymi zasadami prawa człowieka i wolności jednostki, ponieważ: 

• narusza prawo do tożsamości autonomicznej i samookreślenia (art. 8 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka), 

• godzi w wolność sumienia, przekonań i wyrażania swojej przynależności (art. 9 i 10 EKPC, art. 18–19 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych), 

• może stanowić formę przymusowej identyfikacji z formą prawną bez dobrowolnej zgody, co jest sprzeczne z art. 31 Konstytucji RP (zasada autonomii jednostki), 

• narusza art. 1 i 2 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, uznające godność i równość wszystkich ludzi bez przymusu i dominacji systemowej.

Unia Rdzennych Suwerenów działa jako wspólnota społeczna ludności rdzennej słowiańskiej, oparta na zasadach prawa pierwotnego, sprawiedliwości społecznej i poszanowania wolności osobistej człowieka. Wydawane przez nią dokumenty są wewnętrznie obowiązujące w ramach organizacji oraz mogą być uznawane międzynarodowo w oparciu o system Apostille i uznawalność rejestrów kontraktowych (m.in. UCC oraz publiczne repozytoria blockchain). 

Brak uznania dokumentów opatrzonych międzynarodową klauzulą Apostille stanowi naruszenie Konwencji haskiej z 1961 r., a także może być uznane za pogwałcenie prawa człowieka do uznania jego tożsamości prawnej i statusu społecznego (art. 6 i 7 UDHR, art. 16 MPPOiP). Odmowa ich akceptacji bez uzasadnienia prawnego może skutkować odpowiedzialnością instytucjonalną, a także uruchomieniem międzynarodowych środków ochrony praw człowieka. 

Członkowie URS nie są osobami fizycznymi i nie mogą być jako takie traktowani bez ich wyraźnej zgody. Każda próba narzucenia tej kwalifikacji wbrew woli człowieka może zostać zakwalifikowana jako: 

• naruszenie prawa do wolności i autonomii osobistej (art. 31 Konstytucji RP), 

• naruszenie zasady wolności przynależności i identyfikacji (art. 18 i 19 MPPOiP), 

• forma przymusu administracyjnego, podlegająca ocenie z punktu widzenia art. 3 i 13 EKPC (zakaz nieludzkiego traktowania oraz prawo do skutecznego środka odwoławczego). 

Dokumenty URS stanowią wyraz świadomej identyfikacji człowieka z jego duchową i społeczną suwerennością, a ich ochrona podlega przepisom krajowym, unijnym oraz międzynarodowym jako wyraz niezbywalnych praw pierwotnych jednostki ludzkiej.